(329 woorden) Het toneelstuk The Storm is geschreven door Alexander Nikolayevich Ostrovsky in 1859. Daarin werpt hij onder meer de morele problemen op van een afgelegen provincie, waar Domostroy de maatstaf is, en hypocrisie vervangt de ware moraal.
In het toneelstuk “Thunderstorm” zien we een eenvoudige provinciestad die typerend is voor die tijd. Er zijn hier oldtimers die morele principes bepalen, niet alleen in de stad, maar ook in hun eigen families. Kabanikha en Wild zijn echter onwetende tirannen en daarom onderscheidt het leven onder hun leiding zich niet door integriteit. Barbara loopt stiekem op afspraakjes naar Kudryash, Katerina bedriegt haar man met Boris, Tikhon-drankjes, maar formeel ziet alles er goed uit, en dit is het belangrijkste. De tirannie van verwijten en grofheid leidt mensen tot zonde, maar Martha Ignatyevna en haar soortgenoten buigen hun lijn en zien geen achteruitgang, aangezien nuchtere geesten en progressieve trends nergens vandaan kunnen komen in de verloren patriarchale stad.
De enige persoon die zich tegen deze samenleving kan verzetten, is de neef van de Wild, Boris. Als hij zijn geliefde vrouw meenam, ondanks veroordeling en protest, zou hij haar en zichzelf redden en ook een voorbeeld zijn voor de jonge generatie, die graag los wil breken van conventies en tradities. Dit zou zeer moreel zijn, omdat hun liefde wederzijds en puur is. Maar de opstand van Katerina eindigde in een tragedie: een geliefd persoon was bang om verantwoordelijkheid te nemen, Kabanikha vervolgde haar schoondochter, Tikhon kwam niet tussenbeide. Omdat de heldin een gelovige christen is, kwelde het hele verhaal dat haar is overkomen. Ze beseft haar zonde voor haar man, voor God. In het stuk zien we de tragedie van het geweten. Ze kan zichzelf niet zo gemakkelijk vergeven voor het wangedrag dat ze heeft begaan. De zelfmoord van Katerina is een moreel resultaat: alleen zij besefte de schuld en accepteerde de straf voor haar, en de rest van de helden zette hun vicieuze leven voort en realiseerde zich niet dat ook zij verantwoordelijk waren voor de val en dood van de heldin. Zelfs Tikhon geeft zichzelf niet de schuld, maar zijn moeder, zelfs Kuligin, klaagt over de wreedheid van mensen, maar kan niets doen.
Onweer is een moraliserend werk. Het laat zien hoe belangrijk het is om 'jezelf aan te zetten' en geen zinnen te stempelen op basis van Domostroy. Je kunt alleen jezelf beoordelen, en dat zal altijd zo blijven, want we zijn allemaal verantwoordelijk voor iedereen, zoals Dostojevski schreef.