(369 woorden) De mooie dame speelt een belangrijke rol in de teksten van Alexander Blok. Dit is een transversaal beeld dat door tientallen gedichten gaat en de semantische dominante is in het werk van de dichter. Zijn begrip zal de lezer het meest complete beeld geven van de teksten van de auteur.
Het belangrijkste kenmerk van een mooie dame is mysterie. Een vrouw heeft geen gedetailleerd en nauwkeurig portret, ze is altijd ontoegankelijk en wordt aangewakkerd door een waas van onopgeloste zaken. Ze komt langs, maar draait zich nooit om, wat een vrouw echt gewenst maakt. Haar imago is verstoken van specificiteit: of ze zit in een restaurant en vult nauwelijks de kamer met haar charme, dan passeert ze de straat en zingt ze in een kerkkoor. Ze is altijd een meisje of een vrouw en ze heeft geen andere naam - alleen haar band met het zwakkere geslacht wordt benadrukt. De heldin van een reden heeft alleen een wazig portret uitgedrukt in hints, omdat het haar taak is om vrouwelijkheid te weerspiegelen, het universele vrouwelijke principe, dat op zichzelf mannen aantrekt. Zijn hart behoort niet tot één muze, maar tot het hele vrouwelijke geslacht als geheel, en elke lezer heeft een individueel beeld van een mooie dame - zijn eigen ideaal. Dit is de hele aantrekkingskracht van de liefdeteksten van Blok - het gaat niet om zijn vrouw, maar degene die je verbeelding prikkelt.
Het beeld van de dame staat in tegenstelling tot de drukte en vulgariteit van de wereld, die de auteur subtiel opmerkte. In het gedicht “The Stranger” komt de heldin bijvoorbeeld naar een restaurant vol mislukkingen. Daar zijn mensen dronken en smerig, wordt de routine grijs en wordt het verlangen zwart, maar ZIJ gaat tussen de tafels door. Haar veerkrachtige zijde 'blaast van oude overtuigingen', haar blauwe ogen bloeien, ze ademt zelf niet alleen parfums, maar ook mist. Haar sierlijke beeld contrasteert met de filistijnse en lelijke wereld waar de lyrische held woont. Zij, mysterieus en afstandelijk, altijd 'aan de overkant', altijd alleen. Hij kan haar niet bereiken, pak een smalle pols in de ringen van armbanden. Ze is verre en illusoir, als een ideaal waardoor je alleen maar weg kunt kwijnen. Hierdoor is de Blok-symbolist verwant aan zijn voorgangers, de romantische dichters.
Eindelijk is een mooie dame altijd een vreemde. De held ziet haar voor het eerst en kent haar naam niet eens. Het is zo'n visie die het gemakkelijkst is om gek en blindelings lief te hebben, omdat het van veraf zo mooi is, zo mysterieus van een afstand. In haar beeld kun je je alles voorstellen. Dit is wat Blok's poëzie onderscheidt: hij houdt van wat hij het minst weet. Zijn ideaal is niet echt, omdat het afbrokkelt na een ontmoeting. Dit beeld kenmerkt dus de hele symbolistische beweging, die ver verwijderd was van de werkelijkheid, die de sfeer van de onderbewuste en imaginaire wereld verheerlijkte.