Voor veel lezers is Vladimir Majakovski in de eerste plaats een revolutionaire dichter en een prominente vertegenwoordiger van het futurisme. Opstandige replica's, gefragmenteerde zinnen, uitroeptekens - zo'n associatie ontstaat wanneer de naam van de dichter wordt genoemd. Het thema liefde was ook niet zonder deze trucs. In Majakovski wordt de oorspronkelijke vorm van gedichten waargenomen in liefdesteksten en heeft de lyrische held een nogal ongebruikelijk karakter.
- 'Lilia!' De muze van Majakovski was Lilya Brik, een getrouwde vrouw met wie hij een affaire had. De auteur droeg gedichten en gedichten aan haar op, waarvan er een haar naam draagt: “Lilichka!'. De lyrische held bewondert haar schoonheid en is jaloers. In een nogal grove taal voor een liefdesbrief wendt hij zich tot zijn geliefde uit angst dat hun liefde zal eindigen. Hij stelt het meisje gerust en zegt dat hij geen zelfmoord zal plegen: met deze stap verliest hij immers de kans om haar te zien.
- 'Brief aan Tatjana Yakovleva.' In een gedicht gericht aan een in Frankrijk woonachtige emigrant, schrijft Majakovski over liefde, maar gebruikt hij een politieke ondertoon. Door de uiteenlopende politieke opvattingen konden mensen niet dichterbij komen: Yakovleva weigerde terug te keren naar Sovjet-Rusland. De lyrische held accepteert haar antwoord voor de belediging en kondigt aan dat ze binnenkort niet alleen van hem zal zijn, maar ook van Parijs. Majakovski betekent de gewenste overwinning van het communisme op de burgerlijke landen. Lees meer over deze roman in analyse van het werk.
- 'Een brief aan kameraad Kostrov uit Parijs over de essentie van liefde.' Een brief aan een vriend ontwikkelt zich geleidelijk tot een gesprek met een Française. De held prijst zichzelf eerst, maar begint dan te praten over zijn begrip van liefde. Hij kan het niet in eenvoudige woorden beschrijven, hij gelooft dat dit gevoel veel energie van een persoon vraagt en vaak tot lijden leidt. Passie voor hem houdt geen verband met de bruiloft - het is bekend dat Majakovski tijdens zijn leven nooit trouwde, hoewel hij kinderen had. De lyrische held vergelijkt liefde met houthakken en jaloezie van Copernicus; ze is sterker dan een orkaan, vuur en water, en niemand kan haar beheersen.
- 'Houding tegenover de jongedame.' Majakovski's lyrische held in dit korte gedicht toont terughoudendheid en adel aan een bepaalde dame met wie hij binnenkort een liefdesrelatie zou kunnen hebben. Hij waarschuwt haar en vraagt haar weg te gaan van een steile klif vol passie. De jongeman is zich bewust van de mogelijke gevolgen van een onbezonnen daad en besluit het meisje tegen hen te beschermen en vergelijkt zichzelf zelfs met een goede vader.
- 'De auteur wijdt deze regels aan zichzelf, de geliefde.' Hyperbool en oxymoron creëren een gevoel van enorm verlangen naar de dichter. De held betreurt dat hij niet zo saai is als de zon; niet tonggebonden, zoals Dante en Petrarca; niet zo stil als donder. Hij vergelijkt zichzelf met een overbodige reus die niet bemind kan worden. Hij wil een geliefde vinden die op hem lijkt, maar dat lukt hem niet. Eenzaamheid is het belangrijkste motief van het werk en het thema creativiteit is nauw verweven met het thema liefde.
- 'Houdt van? houdt niet van? Ik breek mijn armen ... " Vladimir Majakovski was van plan een gedicht te schrijven over het vijfjarenplan, maar de ontwerpen bleven in het notitieboek van de dichter en worden nu gecombineerd in de collectie 'Onvoltooid'. 'Houdt van? houdt niet van? Ik breek mijn handen ... "is een van die schetsen gewijd aan Lilya Brik. Het gedicht heeft geen interpunctie, behalve twee vraagtekens in de eerste regel. De lyrische held is niet jong, maar geeft toch toe aan waanzin, waar hij niet tegen zal vechten: hij goddelijkt op een kamille. Hij wil het meisje niet met telegrammen wakker maken en tegelijkertijd kan hij niet in slaap vallen als hij aan haar denkt.
- "Liefde". Dit gedicht presenteert een galerij van mensen die niet weten hoe ze moeten liefhebben. De personages die Majakovski voor de gek houdt, bedriegen hun echtgenoten, maken ruzie met elkaar vanwege kleinigheden, ze zijn jaloers of worden onderdrukt. De tijdgenoten van de dichter trouwen in zijn leven meerdere keren, waarvan de auteur zegt dat het spoedig niet duidelijk zal zijn wie wie is aan wie verwant is. De dichter pleit niet voor het gezin, maar voor de netheid van relaties en voor het feit dat mannen en vrouwen onderling vrienden zijn.
- 'Heine-achtig.' De naam van het gedicht bevat de naam van de Duitse dichter uit de romantische tijd, Heinrich Heine. Majakovski beschrijft hoe een meisje de lyrische held verlaat omdat ze hem van een ander zag. De jongeman lacht en antwoordt haar dat de bliksem uit haar ogen hem niet heeft gedood, wat betekent dat de donder ook niet bang voor hem is. Het korte werk is gebaseerd op echte gebeurtenissen: Lilya Brik hoorde over de liefdesaffaire van Majakovski met Lily Lavinsky. Brik ontmoette destijds zelf criticus Viktor Shklovsky, die als motief diende voor het schrijven van de laatste regels.
- "Ik hou van! De gestoorde vogels ... " De roep van de ziel in wit vers - dus je kunt dit gedicht noemen. De lyrische held zegt dat het dom is om te zwijgen over liefde en vraagt de brandweermannen, de politie, te bellen omdat hij overweldigd wordt door gevoelens. Hij schreeuwt met zo'n kracht over zijn toestand dat de vogels de lucht in vliegen, en een duizendvoudige echo antwoordt de minnaar. Het werk verschilt qua vorm niet alleen door het ontbreken van rijm, maar ook door interpunctie. In de laatste regel eindigt bijvoorbeeld de uitroep: 'Ik hou van', met vier uitroeptekens.
- 'Als ik iets heb geschreven.' De dichter leek zijn werk samen te vatten en kondigde aan dat de fout van al zijn werken de bruine ogen van de geliefde zijn. Het volgende is een verhaal over hoe de ogen van een meisje pijn doen, en volgens een doktersrecept geeft een jonge man haar wortels en noemt het het beste geschenk dat hij ooit heeft gemaakt. Het eindigt allemaal in herstel, waarna de held het meisje weer kan bewonderen en ze kan kijken naar de wereld, die volgens de traditie van de rebellendichter wordt geïdentificeerd met de revolutie.