Egor Letov is een waar genie van de perestrojka van vervlogen tijden. Ondanks het 'uithoudingsvermogen' van de teksten van zijn liedjes, blijven ze relevant in onze tijd. Een heel levendig voorbeeld om dit oordeel te onderbouwen is de compositie "The State", dat is het "atoom" van het album "Alles verloopt volgens plan".
Dit lied onthult de luisteraar de absurditeit en wreedheid van het zijn. Vanaf de eerste regels spreekt Letov over de ontoegankelijkheid en het illusoire karakter van vrijheid. Het wordt begrensd door een "roestige bunker" en de deur is "dichtgetimmerd met een kruis". Deze vergelijkingen worden bevestigd door de binnenlandse realiteit: we vechten altijd met iemand, ook als de vijand onze steden niet bestormt. De autoriteiten hebben deze sfeer van een niet-voorbijgaande oorlog nodig, anders zullen mensen zich afvragen waarom ze zo arm leven. Om de focus te verleggen van buitenlands beleid dat verband houdt met diefstal en blat, ontwikkelt de regering actief een nieuw conflict om het op televisie te laten genieten. Dit is een roestige bunker - een symbool van eeuwige belegering, waarvan het spel al lang verouderd is, dus het leek roest. De deur dichtgetimmerd met een kruis vanaf daar is een symbool ... je weet zelf waarom, omdat je in een land woont waar de rechten van ongelovigen minder gegarandeerd zijn dan van anderen. Als we abstraheren van de voor de hand liggende betekenis, die beter niet te vermelden is, herinneren we ons de oudste versie: het kruis is een symbool van martelaarschap. Elke bewoner van deze bunker is standaard een martelaar.
De fundamentele rol in de tekst wordt gespeeld door de uitdrukking: "Zoete peperkoek is lang verdord." Ze verwijst naar het oude Russische spreekwoord over "wortel en stok". Hij verdorde daarom en bleef zwepen. Dit fenomeen weerspiegelt de essentie van onze staat, zowel Sovjet als heden. Burgers worden gedwongen onderdrukt te leven in eeuwige angst, hopeloosheid en stilte.
Een onderscheidend kenmerk van de liederen van de HROB is de personificatie van macht uitsluitend via het leger. Mensen voor haar zijn slechts verbruiksartikelen, biomassa, kanonnenvoer, wat volledig wordt bevestigd door talloze historische feiten:
De laars van mijn volk
De voorman remt de shit ...
De lyrische held moet in de schaduw van de kelder leven en de gruwel van de aanhoudende chaos en willekeur zien. Hij bouwt om zich heen een soort reddende dystopie op en spoort de mensen aan 'de staat in zichzelf te doden'. Het verbruikt alles zoals dat van Hobbes of Machiavelli, dus je moet er niet met een hooivork en bijlen tegenaan gaan. Het belangrijkste is om in zichzelf de dienstbaarheid aan de autoriteiten te vernietigen, het hypocriete compromis met hen. Volg zijn voorbeeld niet, haat de illusoire vijand en vecht tegen de molens, maar zoek je eigen pad en negeer mogelijk wat er gebeurt buiten de werkelijk vrije binnenwereld.
De vuilnisbak staat symbool voor de punkcultuur. In de tekst is dit een symbool van degenen die verwerpelijk zijn, een plek waar het 'uitschot van de samenleving' en, samen met hen, protesteren tegen jongeren.
De held van Letov beseft zijn onmacht tegenover het verschrikkelijke, enorme en misvormde staatsmechanisme. Hij is maar een stofje, een stille schaduw tegen hem:
Van tevoren gedoemd om de mislukking te voltooien ...
Maar niet alles is zo betreurenswaardig. De lyrische held vertelt ons dat we alleen samen kunnen weerstaan aan dit bedrieglijke en rotte mechanisme dat het land en de samenleving vernietigt. Zijn telefoontjes werden vervolgens gehoord, het volk 'doodde de staat in zichzelf'.
'Een complete kuil van vijanden van het volk' is de oppositie waar het regime hard op inhakt. De lyrische held bedekt ze zorgvuldig met een 'droog blad', omdat niemand de massagraven bijhoudt en ze haastig worden begraven. Zo staan veel woongebouwen in de buurt van de Goelag op de botten, en hun bewoners, die droge bladeren opfokken, vonden meer dan eens naamloze overblijfselen.
In de finale van het lied roept Letov militair en aanhoudend mensen op die de spirituele, morele, zuiverende revolutie nog niet hebben geaccepteerd om hem toch te volgen en 'de staat in zichzelf te doden'.