(331 woorden) A. Tsjechov heeft op meesterlijke wijze de pijn en het lijden van mensen beschreven. Zijn personages dramatiseren nooit, ze ervaren in volle kracht, zodat de lezer elke emotie gelooft. Een levendig voorbeeld is het verhaal "Tosca", waar de zoon van de hoofdpersoon van het werk stierf. Je zou kunnen denken dat de reden voor Jon's verdriet verdriet is over de dood van een kind en als gevolg daarvan het verlies van de zin van het leven. De dood van een geliefde is een harde klap, waarna het moeilijk is om te herstellen en dezelfde manier van leven te blijven leiden, om net zo gelukkig te zijn. Maar de pijn van de taxichauffeur Ion Potapov zit hier niet zozeer in, maar in het feit dat hij niemand heeft om over te praten.
Na de dood van zijn zoon had Jona behalve het paard niemand meer over. Vanuit het gevoel van zijn eigen nutteloosheid schudt de held niet eens de sneeuw van zich af, alsof hij het niet nodig vindt om voor zichzelf te zorgen als iets noodzakelijks. Het is niet verrassend dat de echte reden voor zijn verlangen was dat hij niemand had om zijn pijn en verdriet mee te delen. Hij voelde zich eenzaam en nam daarom graag passagiers mee, zelfs voor de halve prijs. Maar helaas creëerde de gevulde wagen alleen het uiterlijk van de samenleving, de illusie van een levendig leven. Geen van de medereizigers toonde medeleven, zei geen vriendelijk woord, lette niet op de tragedie die zich in het menselijk leven voordeed. Jona zelf zag niet de reden van zijn verlangen. Hij overwoog de reden voor zijn verdriet dat hij zelfs voor haver geen geld kon verdienen. Een gelukkige man, noemde hij degene die goed gevoed is, wiens paard vol is. Hij dacht niet na over de ware reden van zijn verdriet, hij zag het in dringende problemen. Desalniettemin groeit na elk mislukt gesprek het verlangen in Jona's borstkas, breidt het zich uit, de auteur vraagt zich zelfs af hoe ze in deze kleine, pretentieloze persoon past.
Van hopeloosheid ging de held naar de stal naar zijn merrie. Alleen kon hij niet aan zijn zoon denken vanwege de kracht van onbeantwoorde angst. Hij had niemand anders om mee te delen, niemand om zijn ziel uit te storten en het paard was het enige levende wezen dat klaar was om naar hem te luisteren. Het echte verdriet van dit verhaal ligt in de eenzaamheid waartoe een persoon die in een grote stad woonde, was gedoemd. Zo'n subtiel begrip van het fenomeen verlangen maakt Tsjechovs werk uniek, doordringend en onnavolgbaar.