Voor het eerst ontmoeten we de hoofdrolspelers van de roman, Alina en Louis Davermel, tijdens hun echtscheidingsprocedure. Ze woonden twintig jaar samen, baarden vier kinderen, maar op zijn vierenveertigste besloot Louis een nieuw leven te beginnen met de jonge Odile, die hij al vijf jaar kende, en zijn oude, bekrompen, chagrijnige en kortzichtige vrouw te verlaten, die hem kwelde met constante driftbuien en schandalen.
Tot de definitieve beslissing van de rechtbank blijft Alina bij de kinderen om in het huis te wonen dat Louis heeft gekocht, en hun vader mag met hen communiceren op de tweede en vierde zondag van elke maand, en zelfs tijdens de vakantie: hij heeft precies de helft van de vakantie ter beschikking. Kinderen in een gezin van verschillende leeftijden en met verschillende karakters. Leon, de oudste zoon, is zeventien jaar oud. Dit is een nogal geheimzinnige, rustige jongeman die niet profiteert van de afwezigheid van zijn vader in huis, omdat hij zich nu de meester voelt hier. Agatha, een vijftienjarig meisje, koos de zijde van haar moeder in een geschil tussen vader en moeder en veroordeelde de daad van haar vader streng. De dertienjarige Rosa, blijkbaar een kopie van haar moeder, is dol op haar vader en kiest altijd zijn kant. De man aan het begin van de echtscheidingsprocedure is te klein om zijn eigen mening te hebben over wat er gebeurt: hij is pas negen. Als Louis de kinderen meeneemt, is Alina vreselijk jaloers en bij terugkomst scheurt ze haar woede op hen af.
De gebeurtenissen in de roman beslaan een periode van zeven jaar, en elke belangrijke wending in de ontwikkeling van de plot met grote nauwkeurigheid wordt benadrukt door de verteller die zijn specifieke datum vermeldt. In april 1966, zes maanden na het begin van de echtscheidingsprocedure, liet Louis de familieleden van Odile weten dat ze in juli zijn vrouw zou worden. Dit is wat er gebeurt. Begin augustus neemt Louis zijn kinderen mee naar La Baule, het uitlopersgebied, waar Odile werd geboren om de kinderen voor te stellen aan zijn nieuwe vrouw. Odile, een slank meisje van twintig met lang zwart haar en blonde ogen, toont bij het ontmoeten maximale tact en geduld. Al snel wennen kinderen aan de omgeving en voelen ze zich redelijk op hun gemak. Alleen Agatha, een bondgenoot van de moeder, grijpt elke gelegenheid aan om haar vader en zijn nieuwe vrouw te ergeren.
Alina probeert ondertussen op initiatief van haar vriendin en ook de alleenstaande moeder van Emma een club bij te wonen van gescheiden en verlaten vrouwen. Daar ontmoette ze Maitre Grand, een vrouwelijke advocaat, die ze later de maestro Lera verving, die haar niet met haar zachtheid behaagde.
Een jaar na het huwelijk van Louis komen zijn ouders, Louise en Fernand Davermel, hem bezoeken en staan ze versteld van het uitzicht op het huis dat een jaar geleden door de pasgetrouwden aan de rand van Parijs werd gehuurd. Alles erin is nu schoon, gerenoveerd en comfortabel. Ze brengen hulde aan de economische talenten van de nieuwe schoondochter, met betrekking tot wie ze aanvankelijk niet erg vriendelijk waren. Wanneer ze ontdekken dat dit huis niet alleen is gerenoveerd, maar al is gekocht door een jong stel, en Louis, die in een ontwerpbureau werkt, met de steun van Odile, terugkeerde naar zijn jarenlange passie voor schilderen, erkenden ze met nederigheid en vreugde dat hun zoon uitstekend was het is niet voor niets dat hij besloot de chagrijnige vrouw te verlaten, die hem onderdrukte met haar saaiheid en ongeloof in zijn kunnen.
Het voormalige huis waar de familie Davermel woonde moest worden verkocht en Alina en haar kinderen wonen nu in een vierkamerappartement, dus de meisjes wonen samen in dezelfde kamer, en Guy, die Leon niet in zijn kamer laat, wordt gedwongen op de bank in de woonkamer te slapen, die hij kan het alleen hebben als alle anderen zich willen rusten. Guy leert slechter en slechter, hij wordt zelfs in het tweede jaar vertrokken. Leraren die begrijpen dat het moeilijk is voor een jongen om uit elkaar te gaan tussen twee families: het gezin van zijn vader, waar hij geliefd is en waar hij zijn eigen kamer heeft, en het huis van zijn moeder, dat hem in grove bewoordingen tegen zijn vader plaatst en waar de sfeer te wensen overlaat, sta erop zodat Alina Guy meeneemt naar een consult in het Centrum voor verstandelijk gehandicapte kinderen.
De familie van Louis moet aanvullen: Odile verwacht een baby. Alina daarentegen irriteert haar ex-man met eindeloze gerechtelijke telefoontjes, beroepen, cassaties en vraagt om extra rente voor de alimentatie die Louis zorgvuldig aan haar en de kinderen betaalt. Ze was het beu om alleen te wonen: als haar man voor de tweede keer trouwde, waarom dan niet met haar trouwen. Ginette, de zus van Alina, organiseert een ontmoeting met een weduwnaar, een gepensioneerde militair, bij haar thuis. De kennis heeft echter geen vervolg, omdat Alina, hoe moeilijk het ook is, haar leven met niemand zal verbinden. Ze koestert het idee dat als ze wordt verwaarloosd, ze hetzelfde kan betalen.
Odile wordt geboren als een jongen die Felix wordt genoemd. Louis meldt dit onmiddellijk aan Alina en vraagt haar dit nieuws door te geven aan de kinderen en dat ze haar broer kunnen zien, maar ze verbergt dit nieuws met opzet. Wanneer Rosa en Guy horen over de daad van de moeder, worden ze woedend: naast eindeloze aanvallen op haar vader, verbiedt ze hen ook om haar broer te zien. Jongere kinderen maakten nog steeds van elke gelegenheid gebruik om hun vader in Nozhan te bellen, zelfs voor vijf minuten, en nu willen ze zelfs naar hem verhuizen. Rosa en Guy besluiten extreme maatregelen te nemen om de overdracht van het gezag over hun vader veilig te stellen: ze lopen weg van huis en schrijven, zittend op het treinstation, klachtenbrieven naar alle rechtbanken met het verzoek om hun zaak in overweging te nemen.
Alina, bezorgd over de afwezigheid van kinderen, stuurt Leon en Agatha, die ze altijd als spion gebruikt in het huis van haar vader, om erachter te komen of de kinderen naar hem zijn ontsnapt. Na de volgende proef mogen jongere kinderen naar hun vader verhuizen. Ook ouderlingen gaan steeds meer weg van hun moeder. Leon is al behoorlijk volwassen, hij heeft een vriendin en Agatha wordt steeds vaker op een motor gezien achter een stoere vent. Alina kijkt door haar vingers naar het gezelschap van haar dochter: als ze zich maar door niemand serieus zou laten meeslepen. Maar na een gesprek met de jonge jongens concludeert Agatha dat ze meer geïnteresseerd is in volwassen mannen en verliefd wordt op Edmond, de eigenaar van een lederwarenwinkel. Edmond is getrouwd, maar zijn vrouw zit in een gekkenhuis. Agatha wil de fouten van haar moeder niet herhalen en wil op elk moment haar relatie kunnen verbreken, zonder scheiding. Maar nu begrijpt ze de motieven en het gedrag van haar vader beter.
Alina probeert met alle mogelijke middelen de jongere kinderen terug te lokken, maar dat lukt niet. Kinderen zijn volwassen geworden en kunnen nu al perfect voor zichzelf opkomen. Toegegeven, twee keer per maand en op vakantie blijven ze haar zien.
Drie en een half jaar na het begin van de echtscheidingsprocedure besluiten Louis en Alina, volledig uitgeput door de eindeloze vergoedingen van advocaten en andere vorderingen met betrekking tot gerechtelijke procedures, in onderlinge overeenstemming uiteindelijk om deze af te ronden. Louis heeft de mogelijkheid om meer tijd en geld aan zijn gezin te besteden. Leon komt nu eens per maand voor controle bij zijn vader. Agatha krijgt ook dezelfde kans, maar het was op de laatste dag van het oordeel dat ze voor altijd het huis van haar moeder zou verlaten om zich bij Edmond te vestigen. Agatha voelt zich een verrader, omdat ze het dichtst bij haar moeder stond, maar ze kan niet meer leven onder de vleugels van Alina. Agatha laat haar niet eens haar nieuwe telefoon achter, maar geeft haar alleen de mogelijkheid om op verzoek brieven te schrijven.
Bijna een jaar na deze gebeurtenissen, in februari 1970, komen de drie oudere kinderen samen in een café en besluiten ze vanaf dat moment vaker samen te komen en op de een of andere manier hun ouders te verzoenen.
Zodra Alina de controle over haar zenuwen heeft verloren, crasht ze in de buurt van haar oude huis in een auto, waardoor ze met gebroken benen, armen en ribben in een ziekenhuis belandt. Het enige dat haar troost geeft, is dat alle kinderen, zelfs Agatha, die ze lange tijd niet had gezien, haar kwamen bezoeken.
In november 1972 trouwt Leon met Solange, die hij al een aantal jaren eerder heeft ontmoet. Over een jaar wordt hij, net als zijn grootvader van vaderskant, apotheker. Om trots te zijn op hun kinderen, ze soms te zien en te leven in een appartement dat naar katten ruikt en zelfs betaald wordt door haar ex-man - dat is alles wat Alina overhoudt. Zonder vreugde en zonder doel leeft Alina rustig haar leven en langzaam, langzaam verdwijnt.